2011

Μπορεί να είχε και προβλήματα και στεναχώριες αλλά για μένα η χρονιά που φεύγει ήταν υπέροχη!
2011, σ' ευχαριστώ γι' αυτά που μου έφερες! Και υπόσχομαι όσα βάσανα και να φέρει το 2012 να τα αντιμετωπίσω με αισιοδοξία και χαμόγελο! Γιατί η ζωή αξίζει να τη ζεις για τις μικρούλες, ευτυχισμένες στιγμές...
Προς όλους τους φίλους: εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να σας φέρει πρώτα υγεία, αγάπη και δουλειά κι ύστερα χαμόγελα για να μπορείτε να αναμετρηθείτε με τις δυσκολίες που (πάντα) προκύπτουν!
Με πολλή αγάπη από τη Θεσσαλονίκη,
Claire

Χρόνια πολλά!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους! Ο Θεός να δώσει υγεία, ειρήνη και χαρά σε όλο τον κόσμο!

Fetus, fetus in my womb ...

Το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί είναι αν θα κάνω αγόρι ή κορίτσι. Όχι, δεν το είπα καλά. Το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί είναι αν ο γιατρός θα πει "θα κάνετε αγόρι" ή "θα κάνετε κορίτσι". Εκείνο όμως που με καίει και με τσουρουφλίζει είναι να πει επιτέλους κάτι από τα δύο! Στον πρώτο μεγάλο υπέρηχο έκανε μια πρόβλεψη αλλά το τοπίο ήταν ακόμα θολό και οι πιθανότητες 60-40. Είχα τόση αγωνία για τον επόμενο υπέρηχο που νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σπάσει. Και πηγαίνουμε ξανά στο γιατρό και βλέπουμε το μωρό να έχει διπλωθεί στα τρία (!), να έχει σταυρώσει και τα πόδια και να μη μας αφήνει ούτε μια μικρή χαραμάδα να κρυφοκοιτάξουμε. Ο Σ. λέει ότι αν είναι κορίτσι αυτό είναι πολύ καλό. Εγώ, όμως, ως φύσει περίεργος άνθρωπος δεν μπορώ να αντέξω τόση αγωνία!

Μερικοί με ρώτησαν γιατί κάνω έτσι. Η μαμά μου δηλώνει ότι εφόσον εκείνη την εποχή οι γυναίκες περίμεναν εννέα μήνες για να μάθουν αν το παιδάκι τους θα κατουράει όρθιο ή καθιστό, μπορώ να το αντέξω κι εγώ. Κι όμως, δεν μπορώ. Θέλω να μάθω αν θα του πάρω σαλιάρες με μπαλαρίνες ή με αυτοκινητάκια. Αν το φορμάκι του θα γράφει "dad's favorite girl" ή "mama's boy". Αν θα παίζουμε με κουζινικά ή με νεροπίστολα. Οι εννέα μήνες της εγκυμοσύνης μπορεί να είναι αρκετοί για να φτιαχτεί ένα μωρό, για τη μαμά και τον μπαμπά όμως είναι πολύς καιρός. Και για να περάσει πιο γρήγορα αυτός ο καιρός αρχίζουν να ονειρεύονται. Και από τα όνειρα αυτά λείπει μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια: το πρόσωπο του πρωταγωνιστή...

Μαμά;

Τελικά είναι πολύ παράξενο. Ίσως φταίει που είμαι από τις πολύ τυχερές και έχω μια πολύ καλή εγκυμοσύνη: μιλάμε για συμπτώματα μηδέν. Η σούπερ όσφρηση μού κράτησε 3-4 εβδομάδες, κατά τις οποίες κάθε φορά που άναβα το φούρνο μπορούσα να μυρίσω τι είχα μαγειρέψει το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Δεν είχα ούτε ζαλάδες ούτε αναγούλες, ούτε πονάκια ούτε συσπάσεις. Το μόνο σπαστικό είναι ότι μετά από ένα εικοσάλεπτο ορθοστασίας παίρνει φωτιά το δεξί μου πόδι -μόνο το δεξί, δεν είναι περίεργο; Το μόνο πράγμα που μου θυμίζει ότι περιμένω μωρό είναι η κοιλίτσα που άρχισε σιγά σιγά να στρογγυλεύει επικίνδυνα, και το γεγονός ότι μπορώ να ανταγωνιστώ πλέον τις "πλαστικές" ξανθιές με τα σιλικονάτα "μπαλκόνια"! Είναι κακό που ξεχνάω ότι είμαι έγκυος; Είμαι μια κακή μέλλουσα μητέρα που ξεχνάω το σημαντικότερο πράγμα που μου συμβαίνει; Θα προλάβω να το χωνέψω ότι θα γίνουμε τρεις, ή θα με πιάσουν οι πόνοι  ξαφνικά και στο μαιευτήριο θα μου δώσουν ένα πακέτο που θα είναι το παιδί μου; Πότε ακριβώς αρχίζουμε να αισθανόμαστε μητέρες;

Φυσικά είμαι απίστευτα ευτυχισμένη για το γεγονός, έρχονται στιγμές που χαϊδεύω την κοιλιά μου και σκέφτομαι πώς να αισθάνεται το μικροσκοπικό ανθρωπάκι μας εκεί μέσα. Αναρρωτιέμαι πώς θα είναι, αν θα πάρει τα χούγια του μπαμπά του ή τα δικά μου, τι είδους προσωπικότητα θα έχει τέλος πάντων, ξέρετε, πριν αρχίσει να το επηρεάζει η ανατροφή και τα λοιπά. Αλλά τις υπόλοιπες ώρες απλά το ξεχνάω και συνεχίζω τη ζωή μου όπως ήταν. Ίσως αυτό να είναι και ένας αμυντικός μηχανισμός, να προλάβω να ζήσω λίγο ακόμα έχοντας μόνο την ευθύνη του εαυτού μου, πριν  έρθει το μπομπιράκι μας και ανατρέψει τα πάντα.

Coming this spring...

Μέσα στο γενικότερο κλίμα απαισιοδοξίας που επικρατεί στη χώρα αναζητούσα επίμονα μια ακτίνα ελπίδας, ένα λόγο να ονειρευομαι καλύτερες μερες. Κι εκεί που νόμιζα ότι τα ξέρω όλα, τελικά ανακάλυψα ότι δεν ήξερα τι μου γινεται. Συγκεκριμένα τι γίνεται μέσα μου! Γιατί παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι για τα διαρκή νεύρα που είχα έφταιγε ο άντρας μου -και μαντεψτε ποιος την πλήρωνε για αυτά τα νεύρα!- τελικά αποδείχτηκε ότι υπαιτιος ήταν κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας, κάποιος που δεν έχω γνωρίσει ακόμα! Ε, ναι λοιπόν, περιμένουμε ένα μικρό ανθρωπακι να γεμίσει τη ζωή μας και το σπίτι μας! Κύριε πελαργε σας δίνουμε διορία μέχρι το Μάιο, ούτε ώρα παραπάνω!

H θεωρία της σχετικότητας

Από τις τέσσερις (;) διαστάσεις πιθανότατα η πιο σχετική είναι αυτή του χρόνου. Όταν πρέπει να πάμε στη δουλειά, ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα με αποτέλεσμα μονίμως να αργούμε. Από την άλλη, όταν μας λένε ότι σε δύο λεπτά / ώρες / τέρμινα θα γίνει κάτι που περιμένουμε με αγωνία, ο χρόνος λες και οκταπλασιάζεται και δεν περνά με τίποτα... Τι θα γίνει,άτιμο ρολόι; Θα σκάσω από την αναμονή! Θες να σκάσω;;;

Μία λίστα και μια τούρτα

Δε συνηθίζω να κάνω τέτοιου είδους λίστες. Με αφορμή όμως το ποστ της Ανεράιδας, κι επειδή κανένας δε με καλεί προσωπικά να παίξουμε (σνιφ - σνιφ!!), αποφάσισα να φτιάξω μια λίστα με 7 πράγματα για μένα. 

1. Όταν με ρωτάνε τι επαγγέλομαι, δυσκολεύομαι να απαντήσω. Φιλόλογος, εκπαιδευτικός, μεταφράστρια, επιμελήτρια κειμένων, ουφ, διαλέγετε και παίρνετε.

2. Η ηλικία ήταν πάντα το αδύνατό μου σημείο. Αντίθετα από τις περισσότερες γυναίκες πάντα ήθελα να δείχνω μεγαλύτερη από όσο είμαι(!).

3. Μέχρι πρότινος λάτρευα να δίνω συμβουλές. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι εξαιτίας αυτού με παίρνουν τηλέφωνο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας για να με ρωτήσουν τα πάντα, από το πώς να μαγειρέψουν μελιτζάνες μέχρι πού μπορούν να βρουν δωρεάν γραφικά. 

4. Λατρεύω τις λίστες, ιδίως αυτές με τα ψώνια. Γι᾽αυτό κάθε φορά που πρόκειται να πάω για ψώνια φτιάχνω και από μία. Και απαρεγκλίτως την ξεχνάω στο σπίτι.

5. Πρόσφατα έκοψα το τσιγάρο.

6. Πίνω τον καφέ μου χωρίς ζάχαρη αλλά με ένα τόνο γάλα.

7. Λατρεύω τα γλυκά. Δυστυχώς ο άντρας μου δεν συμμερίζεται το πάθος μου με αποτέλεσμα ό,τι φτιάχνω να το τρώω μόνη μου και να παχαίνω...

Προσκαλώ κι εγώ με τη σειρά μου όποιον θέλει να παίξει αυτό το παιχνιδάκι, έτσι για πλάκα!

Να ευχηθώ από 'δω χρόνια πολλά στην Ανεράιδα, τη συνάδελφο Ζυγούλα. Η δική μου τούρτα - ναι, ναι, αισίως έκλεισα τα 31 - ήταν σαφώς λιγότερο εντυπωσιακή, είμαι όμως πολύ περήφανή γιατί, αν και ήταν η τρίτη τούρτα που φτιάχνω με τα χεράκια μου, ήταν η πρώτη τόσο νόστιμη και εμφανίσιμη.

Επειδή τον άντρα μου, ίσως για πρώτη φορά, τον συνεπήρε η θέα της τούρτας, δε σκέφτηκε να βγάλει μια φωτογραφία το κατόρθωμά μου, οπότε η συγκεκριμένη είναι δανεική.

Τούρτα σοκολάτας με γέμιση βανίλια

Υλικά:
Για το παντεσπάνι
3 κουταλιές αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
4 κουταλιές κακάο
2 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ
5 αυγά χωρισμένα
5 κουταλιές ζάχαρη
Λίγο γάλα και κονιάκ

Για την κρέμα:
2 φακελάκια άνθος αραβοσίτου βανίλια (όχι στιγμής!)
ένα μικρό κουτάκι κρέμα γάλακτος
γάλα
ζάχαρη

Για την επικάλυψη σοκολάτας:
125 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα
2 κουταλιές άχνη ζάχαρη
2 κουταλιές γάλα
1 κουταλιά κονιάκ
50 γρ. βούτυρο

Κοσκινίζουμε το αλεύρι, το κακάο και το μπέικιν πάουντερ. Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών σε μαρέγκα και σιγά σιγά ρίχνουμε τη ζάχαρη και τους κρόκους. Ρίχνουμε το μείγμα των στερεών και ανακατεύουμε απαλά για να μην ξεφουσκώσουν τα αυγά. Αδειάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένο και αλευρωμένο ταψί διαμέτρου 28 εκατοστών και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 25 με 30 λεπτά. Ξεφορμάρουμε και αφήνουμε το παντεσπάνι να κρυώσει. Με ένα μεγάλο μαχαίρι το κόβουμε οριζόντια στα δύο. Ετοιμάζουμε το άνθος αραβοσίτου σύμφωνα με τις οδηγίες, προσθέτοντας όση ζάχαρη θέλουμε εμείς. Ήθελα η τούρτα μου να μη γίνει πολύ γλυκιά και λιγωτική, γι' αυτό προσάρμοσα τη δοσολογία αναλόγως. Αφήνουμε την κρέμα να κρυώσει, προσέχοντας να μη σχηματιστεί κρούστα. Αφού κρυώσει καλά, χτυπάμε την κρέμα γάλακτος σε σαντιγύ, προσθέτοντας λίγη άχνη ζάχαρη, και ανακατεύουμε με την κρέμα βανίλιας. Τοποθετούμε στην πιατέλα μας το ένα παντεσπάνι και ραντίζουμε καλά με γάλα στο οποίο έχουμε προσθέσει ένα κουταλάκι κονιάκ. Αν προτιμάτε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και σιρόπι. Απλώνουμε τη μισή κρέμα και αφήνουμε για λίγο στο ψυγείο. Στη συνέχεια τοποθετούμε από πάνω το άλλο παντεσπάνι, ραντίζουμε ξανά με γάλα και απλώνουμε την υπόλοιπη κρέμα. Αφήνουμε για λίγο την τούρτα μας στο ψυγείο και ετοιμάζουμε την επικάλυψη σοκολάτας. Λιώνουμε σε μπεν μαρί ή σε πολύ χαμηλή φωτιά τη σοκολάτα και προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά με τη σειρά. Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε λίγο να κρυώσει. Τέλος, απλώνουμε το γλάσο στην τούρτα μας. Μπορούμε να διακοσμήσουμε με ξύσματα σοκολάτας, σαντιγύ ή να κάνουμε σχέδια με λιωμένη λευκή σοκολάτα. 

America, America: Τα παράξενα

Πριν επιστρέψουμε ακόμη στα πάτρια εδάφη σκεφτόμουν πως θα ήθελα να γράψω μια ανάρτηση με όλα τα παράξενα που είδαμε, παράξενα για μας φυσικά, γιατί για τους Αμερικάνους είναι απλώς η καθημερινότητά τους. Έχω ήδη αναφερθεί στα κλιματιστικά και στη χρήση τους. Ήταν απίστευτο. ΟΛΟΙ οι χώροι κλιματίζονταν, τα κλιματιστικά ήταν σε λειτουργία ακόμη και τις μέρες που είχε απίστευτη δροσιά -και τις μέρες του τυφώνα- και δούλευαν σε πολικές θερμοκρασίες. Για να καταλάβετε τι εννοώ, φανταστείτε ότι βρίσκεστε στο δρόμο και κάνει ζέστη. Έχετε λιώσει στον ιδρώτα και ονειρεύεστε ένα παγωμένο λάττε. Μπαίνετε στα Starbucks και από το κρύο το μόνο που τολμάτε να ξεστομίσετε είναι ότι θέλετε έναν καυτό καφέ φίλτρου!!

Φυσικά όλη αυτή η διαφορά θερμοκρασίας ανοιχτών - εσωτερικών χώρων είχε ως αποτέλεσμα τις τελευταίες μέρες να με πιάσει ένα τρομερό σινάχι. Κανένα πρόβλημα. Πεταχτήκαμε κατά τις 11.30 το βράδυ στο σούπερ μάρκετ και πήραμε Comtrex. Πόσα παράξενα εντοπίσατε στην προηγούμενη πρόταση; Και, ας το παραδεχτώ, ότι υπάρχουν μαγαζιά ανοιχτά όλο το 24άωρο το ξέρουν όλοι από τις ταινίες. Πόσοι όμως από σας έχετε μπει σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ που για κάποιο φαινομενικά ανεξήγητο λόγο γράφει απ' έξω "Pharmacy" και τα ράφια με τα φάρμακα είναι πολύ περισσότερα από τα ράφια με τα τρόφιμα; Μιλάμε για διαδρόμους με ραφιέρες σούπερ μάρκετ και πάνω φάρμακα, τα οποία φυσικά ψωνίζεις με το καλαθάκι σου! Και σ' αυτή τη χώρα, που αγοράζεις φάρμακα στο σούπερ μάρκετ, για να αγοράσεις φακούς επαφής χρειάζεται συνταγή γιατρού!!!

Η Madison Avenue την ημέρα του τυφώνα.

Αν έχετε ταξιδέψει στην Ευρώπη, ή σε κάποια πολιτισμένη χώρα τελοσπάντων, θα έχετε προσέξει ασφαλώς πόσο διαφορετική είναι η συμπεριφορά των οδηγών προς τους πεζούς. Αν βρίσκεσαι στη Βόρεια Ευρώπη και πας να περάσεις από μια διάβαση, είσαι ιερός σαν τις αγελάδες στην Ινδία. Και μόνο στην υποψία ότι θέλεις να περάσεις απέναντι, σταματάνε όλοι και περιμένουν ώσπου να διασχίσεις το δρόμο. Το ίδιο ισχύει και στην Αμερική. Εμείς όμως, μαθημένοι στα ελληνικά δεδομένα, που όταν κάποιος σου κάνει τη χάρη να σε αφήσει να περάσεις πρέπει να γίνεις ατμός και να διασχίσεις το δρόμο αστραπιαία, πριν προλάβει να ξαναβρεί το συμπλέκτη και σε πετύχει κάπου στα μισά, όταν βρισκόμαστε σε τέτοιου είδους συνθήκες τρέχουμε σαν παλαβοί. Αντίστοιχα, όταν είμαστε μέσα σε όχημα που έχει σταματήσει για να περάσουν οι πεζοί, οι οποίοι ομολογουμένως περπατούν με ταχύτητα μικρότερη εκείνης των αγελάδων που λέγαμε, χρησιμοποιούμε απαραιτήτως όσες ακατάλληλες εκφράσεις περιλαμβάνονται στο λεξιλόγιό μας. Βέβαια, επειδή είμαστε Έλληνες και διασκεδάζουμε με μικροπράγματα, μπορούμε να στεκόμαστε με τις ώρες κοντά στη διάβαση και να καθυστερούμε τους διερχόμενους οδηγούς προσποιούμενοι ότι θέλουμε να περάσουμε. Να δείτε πως θα αλλάξει κι εκεί η συμπεριφορά των οδηγών μετά από λίγο...

Πιστωτική κάρτα δέχονται παντού. Εξαιτίας ενός μπλεξίματος με τα μετρητά και τις κάρτες ανάληψης, για κάποιες μέρες είχαμε μόνο την πιστωτική. Έχω αγοράσει ακόμη και νερό από το ψιλικατζίδικο με κάρτα. Το μόνο που ήθελα να πάρουμε και δεν δέχονταν πιστωτική ήταν οι πάγκοι με τα hot dog. Τελικά δε φάγαμε. Τι να το κάνεις όμως; Αν κρίνω από το λογότυπο στην ομπρελίτσα τους, δεν είναι κάτι που δεν μπορώ να δοκιμάσω στην Ελλάδα!!

Όπως ίσως θα έχετε ακούσει, η Αμερική είναι η χώρα της υπερβολής. Εκτός από τα τεράστια κτίρια, που, όπως και να το κάνουμε, είναι αριστουργήματα της αρχιτεκτονικής, η υπερβολή αυτή επεκτείνεται και σε πολλούς άλλους τομείς. Καταρχάς, στο φαγητό. Οι μερίδες είναι τεράστιες. Το μεσαίο μέγεθος αναψυκτικού στα McDonald's -και λίγο πολύ σε όλα τα fast food- είναι 621 ml! Αυτό της φωτογραφίας είναι το μικρό (!!!) και σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρετε να το πιείτε και να μην πρηστεί το στομάχι σας.

Σύγκριση με πακέτο τσιγάρων- ένα από τα τελευταία μας προτού το κόψουμε οριστικά.

Φυσικά η υπερβολή στο φαγητό και στο ποτό έχει άμεσο αντίκτυπο και στα νούμερα των ρούχων. Εγώ εδώ φοράω small στις μπλούζες και οπωσδήποτε medium ή μεγαλύτερο στα παντελόνια (Μεσογειακή γυναίκα, είπαμε!). Εκεί οπωσδήποτε x-small σε μπλουζάκια και σε παντελόνι νούμερο 6 χαλαρά!!! Από την άλλη, τα νούμερα των παπουτσιών παραπέμπουν πολύ έντονα στα δικά μας παιδικά. Εγώ φοράω το 6!!

Έτσι είναι οι διακόπτες για το φως.

Και τώρα με το συμπάθειο, αλλά θα αναφερθώ στο πιο ιδιαίτερο δωμάτιο του σπιτιού και στο πιο -με το συμπάθειο- είδος υγιεινής. Οι τουαλέτες στην Αμερική εξωτερικά μοιάζουν λίγο με εκείνες στην Αγγλία. Μ' άλλα λόγια για να τραβήξεις το καζανάκι γυρίζεις το λεβιέ. Αυτή είναι και η μοναδική τους ομοιότητα -πέρα από το σχήμα που νομίζω ότι δεν χωράει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Όταν όμως είσαι στην Αμερική και γυρίζεις τον συγκεκριμένο λεβιέ, ξαφνικά η λεκάνη ΓΕΜΙΖΕΙ νερό, τόσο πολύ που νομίζεις ότι θα ξεχειλίσει και αρχίζεις να προσεύχεσαι και να ψάχνεις τη σφουγγαρίστρα. Αφού φουλάρει σχεδόν ως επάνω, μετά ως διαμαγείας τραβάει το νερό κάτω και δοξάζεις τον Πανάγαθο που αποτράπηκε η πλημμύρα.

Φανταστείτε το νερό να ανεβαίνει επικίνδυνα...

Και η εντελώς άχρηστη πληροφορία της ημέρας (όχι ότι οι άλλες είναι χρήσιμες, αλλά λέμε τώρα!): ο μέσος Αμερικάνος δεν έχει ιδέα τι σημαίνει κινητή κεφαλή στο ντους (το γνωστό "τηλέφωνο")!!

This was a story of a Hurricane, part three: I ❤ Plan B!

Just a while ago I was wondering about our honeymoon destination. My thought was: where should we go if it's our last trip abroad for a very long time? We were both thinking of this when we were stuck in Miami, thinking of the tropical island we'd been dreaming about and the room we had booked that had a jacuzzi on the balcony. However, when you have a hurricane after you, you actually don't have a choice. Irene had won. For the time being.

So we rescheduled to JFK. New York, New York, here we come! Not in a glamorous way, since our luggage was still somewhere in the Miami airport and the Miami airport people just couldn't locate it. So we reached NYC like the immigrants of the old days, you know, like Leonardo di Caprio in the Titanic: with just the clothes we wore. Three days and a promise to a Greek Saint (Agios Fanourios) later, our suitcase was found and sent to our hotel room.

On the morning we arrived at NYC an earthquake happened. It was about that time that our families in Greece started thinking we bring bad luck to every place we are going. If they knew at that point that Hurricane Irene would come all the way to New York in just a few days, they would do something to cancel our returning tickets and leave us and our bad luck in the US.

The view from our hotel room (Central Park).

Contrary to what people might think, our time at New York was AMAZING. I'm not going to kiss and tell about every single thing we did. What happens in NYC, stays in NYC. I'm just about to give you a few highlights. 

Blueberry and banana pancakes. Hubby's new favorite breakfast.

Times Square

One of the many many squirrels of Central Park.

Root beer float. My favorite drink from now on.

Who says it's just for kids?

A book left from its owner at Central Park, waiting for someone to read it.

Claire in Wonderland

NHL Store. A duck anyone?

Pictures from the top of the Empire State Building.

Having Japanese food, laughing at S. that was totally unsuccessful with chopsticks.

This was a story of a Hurricane, part two: Miami, my mammy

Our original flight schedule was Athens - London - Miami - Punta Cana. The first two flights were perfect, except our landing to Miami. The pilot landed the plane so badly that everyone was looking for a bag to throw up. Guess he might have been talking on his cell phone ...

Arriving at Miami we were really excited to visit the United States for the first time, but our enthusiasm faded as we had to wait for more than an hour in line for the passport check. Then I realized that nowadays the Americans treat everyone entering their country as a future terrorist. Our passports are of a new kind, the one that has a micro-chip with all the necessary information. Moreover, the photos are also special, so that if they take a picture of us and measure our faces they can confirm that someone is the same person with the passport pic. I guess that's good enough for all countries apart from the US, since they needed to take our fingerprints too.

What about the land of freedom, blah blah blah....? This is the land of fear. It's like a passage from Xenophon (Hellenica 2.2.3), where he described the fear of the Athenians after their defeat in the Peloponnesian war. They were petrified considering all they were going to suffer from the people they suppressed, tortured and killed for so many years. At that occasion the Spartans showed their moral superiority. What if America has to succumb to a less humane victor in the future? Anyway, excuse my historical digression; it's my job to blame that I can't abstain from such comparisons.

After the long-haul flight I needed a cigarette.

Smoking in America feels like you're some kind of a leper ...

At this point I have to say that this season in Miami is terrible. It's really hot and so humid that each time we got out of an air-conditioned building  our glasses would get foggy. Moreover, in America I think all air-conditioning apparently have only one temperature for cold. There can be no other reason that ALL buildings were FREEZING COLD. And if you know one or two things about healthy use of air conditioning, you already know that getting from 40oC (outside temperature) to 15oC (indoors) is not so good for you.

A storm at the airport. So much rain and heat result in a sauna effect.

When the security checks were finished, we tried to find the check-in point to get on with our trip. There we were told that the flight to Punta Cana was cancelled to to "bad weather conditions". We tried not to panic and asked when we would be able to fly. They rescheduled us to fly on the following morning to Punta Cana via Puerto Rico. We booked a hotel near the airport, but couldn't get our luggage, since it was tagged to go directly to the Dominican Republic and was already in a container to get on the next flight. We went to the hotel and opened the TV.

The hotel we stayed at Miami.

Trying to find a decent internet connection.

And there it was: Breaking News, Hurricane Irene strikes the Caribbean. It was supposed to hit Puerto Rico, then move to the Dominican Republic (first to Punta Cana and then proceed to the NE part of the island, covering exactly the places we were going to visit and in the same order) and eventually reach Miami in 3-4 days. In a few words, we had a hurricane coming after us and in that honeymoon it would be three of us: S., me and Irene. We needed a backup plan.

This was a story of a Hurricane... (part one)

... and a honeymoon too. We just got back to Greece. You just have to guess where we spent our honeymoon. The Dominican Republic, to where we had booked tickets, hotels, activities, bought sun lotions and mosquito repellents, packed our bathing suits and flip-flops? Nah...

Our eventual destination will be revealed in the next chapter. Until then I have to go back to work (desparate sigh). Why did we catch that plane to go home, again?

Μπλογκομαραθώνιος τέλος: Ώρα για βουτιές!

Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες εν κινήσει.
Σαν να αιχμαλωτίζουν κάτι από τη στιγμή του ταξιδιού
και να σε μεταφέρουν πάλι εκεί, όχι μόνο στον τόπο αλλά και στο χρόνο.

Όταν ξεκίνησα τον Μπλογκομαραθώνιο σκεφτόμουν ότι για όλο τον Ιούλιο θα βρισκόμουν στην Αθήνα κι έτσι δε θα έχανα ανάρτηση. Τελικά τα πράγματα ήρθαν λίγο διαφορετικά, μιας και ξεκινήσαμε διακοπές λίγο νωρίτερα. Περάσαμε τρεις υπέροχες μέρες στη Βόρεια Εύβοια, σε ένα μέρος που επισκεπτόμουν για πρώτη φορά και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Πρωινό στο σαλόνι

Πρωινό στο σαλόνι

Στις μαρμελάδες τα καταφέρνω καλύτερα από ό,τι στις φωτογραφίες!!

Καλοκαιρινό διακοσμητικό στο οποίο προσθέτω
κάθε χρόνο καινούργια βότσαλα.

Καλές διακοπές! Οι δικές μου άρχισαν πριν από μισή ώρα.

Latest favorite book quote

"This is what constitutes foreplay, when you get older - a woman who's prepared to look your medical condition up before she sleeps with you. I like it. It's kind of sexy. What did the internet have to say?"

 Nick Hornby, Juliet, Naked

Τι χρώμα έχουν οι πασχαλίτσες;

Source

Το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο στην Ladybug που ψάχνει για καινούργιο σπίτι.  Αφού δεν μπορώ να τη βοηθήσω στην αναζήτηση, είπα τουλάχιστον να βοηθήσω με τη διακόσμηση και έψαξα φωτογραφίες για έμπνευση. Μαντέψτε ποιο είναι το αγαπημένο της (και αγαπημένο μου) χρώμα!

Source

Μου αρέσει πολύ ο συνδυασμός μωβ-λευκό. Έτσι είχα διακοσμήσει το υπνοδωμάτιο στο πρώτο μας σπίτι.  Γενικά το μωβ κάνει ωραία αντίθεση με τα ανοιχτά χρώματα. Στην επάνω φωτογραφία το βλέπετε με λίγο απαλό κίτρινο και μια πινελιά φούξια.

Photo by Andrea Vierucci via My Paradissi

Με κίτρινο και λευκό.

 Photo source.

Παραλλαγή: λευκό, ανοιχτό και λίγο πιο σκούρο θαμπό μωβ και μανταρινί.

 Photo source.

Με ψυχρό καφέ-γκρι και τοίχους στο χρώμα της πέτρας.

Source

Υπέροχη η δαντελένια κουβέρτα.

Και το ιδανικό σκηνικό για ένα απόγευμα στον κήπο. Μπορώ να έχω και μια μεγάλη ανθισμένη πασχαλιά παρακαλώ;