Monday, October 26, 2009

Lost in time and space

Φεύγουμε. Ενάμιση χρόνο περίπου αφότου κάναμε το σπιτάκι μας, σιγά σιγά θα το εγκαταλείψουμε. Ο Σ. βρήκε μια δουλειά στην Αθήνα και φεύγει αρχές του άλλου μήνα. Και όταν δούμε ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς εκεί κάτω θα κατέβω και εγώ. Αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι που η κατάσταση είναι ακόμα ρευστή. Υπάρχει η απόφαση αλλά πρέπει να υλοποιηθεί για να δούμε κατά πόσο πρόκειται για κάτι μόνιμο.
Δε με πειράζει που φεύγω, αν και δεν είμαι καθόλου φαν της πρωτεύουσας. Για μένα εκείνο που μετράει είναι να είμαστε μαζί. Οπουδήποτε και αν έπρεπε να πάει, είμαι σίγουρη ότι θα πήγαινα μαζί του. Εξάλλου δεν έχω βρει και καμιά φοβερή δουλειά εδώ. Δουλεύω μόλις 4 ώρες την εβδομάδα σε κάποιο φροντιστήριο. Το μηνιαίο μου εισόδημα δεν φτάνει "ούτε για τσιγάρα". Αλλά πώς να ψάξω και για κάτι καλύτερο αφού δεν ξέρω που θα με βρει ο επόμενος μήνας;
Αυτό το κλίμα αβεβαιότητας έχει περάσει τόσο βαθιά στην ψυχολογία μου που βλέπω κάτι άσχετα όνειρα με Ινδούς και ελέφαντες και σοκολατάκια και φωτοτυπικά μηχανήματα... Υποθέτω ότι χρειάζομαι ψυχανάλυση. Για την ώρα αποβλακώνομαι στο facebook. Δε θέλω να σκέφτομαι. Θέλω να ξυπνήσω και να νιώθω ασφάλεια και σιγουριά.


Η παραδομένη στον ύπνο μικρή είναι κόρη φίλης. Αναρωτιέμαι αν στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο της δίνω όση παρηγοριά μου δίνει εκείνη.

Saturday, August 22, 2009

Δέκα μέρες στο νησί




Εδώ και δέκα μέρες βρίσκομαι στο νησί που δουλεύει η αδελφή μου για το καλοκαίρι. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με περιγραφές, μολονότι είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω στο Αιγαίο, και αυτό γιατί δεν θα σταματήσω να γκρινιάζω για την χυδαία εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, την τέλεια εκμετάλλευση των τουριστών και -μέσα σε όλα- το επίμονο μελτέμι του Αυγούστου (γενικά τα πάω καλά με τον αέρα, αλλά εδώ και 10 μέρες έχει συνέχεια 7 μποφόρ).
Οι ιδανικές διακοπες είναι μακριά από τον πολιτισμό. Τηλεόραση, ειδήσεις, εφημερίδες, δουλειά, όλα αυτά τα αποφεύγω επιμελώς προσπαθώντας να βιώσω έστω και για λίγες μέρες τη μακαριότητα της άγνοιας. Εκείνο που απολαμβάνω βέβαια είναι ένα ωραίο βιβλίο. Μέχρι στιγμής τελειώνω το τρίτο βιβλίο και με περιμένει τέταρτο. Έχουμε και λέμε:
1) Περί Θανάτου του Ζοζέ Σαραμάγκου (έχω μια τρελή αδυναμία στον συγκεκριμένο συγγραφέα)
2) Μικρές Αναμνήσεις του Ζοζέ Σαραμάγκου
3)Αμίλητα, Βαθιά Νερά της Ρέας Γαλανάκη και σε 25 σελίδες ξεκινάω το
4) Περί Φωτίσεως (ναι, κι αυτό του Σαραμάγκου είναι!)
Μάλιστα με έπιασε τέτοιος οίστρος που σχεδιάζω στο μυαλό μου μια κριτική για το Περί Θανάτου. Το μικρόβιο της φιλολόγου, βλέπετε. Βέβαια δεν πρόκειται για σοβαρή κριτική μια και φαίνεται γελοίο να γράφει κανείς κριτική για ένα λογοτεχνικό βιβλίο που διαβάζει από μετάφραση, χωρίς να γνωρίζει σε ποιο βαθμό το κείμενο βελτιώνεται ή υποβαθμίζεται από την ικανότητα ή αδεξιότητα του μεταφραστή. Τι θα κάνατε στη θέση μου;