Tuesday, January 29, 2013

Βουτιά στα βαθιά


Το ποστ αυτό γράφτηκε όταν η μπέμπα ήταν περίπου 5 μηνών. Δε δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και λίγο η φροντίδα της μικρής, λίγο το μπλογκ που το είχα παραμελήσει και ήθελα να του κάνω μια πρόχειρη "ανακαίνιση" αλλά δεν προλάβαινα, life got in the way...  Μάλλον θα με ξαναπετύχετε εδώ τριγύρω.

 Όταν έμεινα έγκυος σκέφτηκα ότι αρχίζει μια μαγική περίοδος της ζωής μου και όντως ήταν έτσι. Ευτυχώς είχα μια εξαιρετικά καλή εγκυμοσύνη και η αγαπημένη μου ενασχόληση ήταν να ψάχνω τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο σώμα μου και πόσο αναπτύσσεται κάθε εβδομάδα το μωράκι μου. Είχα μάθει σχεδόν τα πάντα, μιλούσα στην κοιλίτσα μου και τη χάιδευα, ανυπομονούσα να κρατήσω το μωρό στην αγκαλιά μου.
Όλο αυτό το διάστημα όμως δεν ενημερωνόμουν παρά μόνο σε ό,τι αφορούσε τον τοκετό και τον θηλασμό. Πήγα σε μαθήματα ανώδυνου τοκετού, σε σεμινάρια θηλασμού και ξεψάχνισα ό,τι υπήρχε στο διαδίκτυο για το θέμα του θηλασμού, μην τυχόν και δεν τα καταφέρω. Μόνο αυτά με απασχολούσαν, ήμουν σίγουρη ότι σε όλα τα υπόλοιπα θα τα πάω μια χαρά. Με τα μωρά των φίλων μου είχα πολύ καλές σχέσεις, τα είχα κοιμίσει στην αγκαλιά μου, είχα παίξει μαζί τους, σιγά το δύσκολο. Άλλωστε η φύση προικίζει όλες τις μαμάδες με μητρικό ένστικτο, αυτό δεν κάνει όλη τη δουλειά;


Και γέννησα. Μετά από περίπου δέκα ώρες τοκετού πήρα στην αγκαλιά μου την κορούλα μου. Ήταν τόσο όμορφη... Ήθελα να κάθομαι να την κοιτάζω για ώρες. Αλλά ως μαμά πλέον έπρεπε και να τη φροντίσω κιόλας. Είχαμε επιλέξει να γεννήσω σε δημόσιο μαιευτήριο για να μπορώ να έχω το μωρό μαζί μου από την πρώτη στιγμή. Και τώρα;
- Θα της αλλάξετε την πάνα;
- Ε, ναι.
- Έχετε αλλάξει πάνα μωρού;
- Όχι, αλλά έχω δει πώς γίνεται.
- Άρα μπορείτε να το κάνετε.
- Θεωρητικά ναι.
Θεωρητικά. Πρακτικά όμως; Πώς αγγίζεις ένα νεογέννητο, ιδίως όταν νιώθεις κάτω από το δερματάκι του μαλακά κοκκαλάκια και αισθάνεσαι ότι με τον παραμικρό λάθος χειρισμό θα το σπάσεις;
Με λίγη βοήθεια από τις μαίες τα καταφέραμε. Το ίδιο και στην περιποίηση του αφαλού.
Και κάποια στιγμή επιστρέψαμε στο σπίτι μας. Όταν καταφέραμε να την κάνουμε μπάνιο είπα ότι η εκπαίδευση έλαβε τέλος, πέρασα τις εξετάσεις και θα είμαι μια καλή μαμά.

Το πρώτο βράδυ στο σπίτι για να κοιμίσω τη μικρή της τραγούδησα όλη τη "Ρωμαϊκή Αγορά" του Χατζιδάκη. Ναι, και τα δύο σιντί. Και δεν κοιμήθηκε. Δεν θυμάμαι πώς την κοίμισα τελικά. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή ξύπνησα αλαφιασμένη. Είχα τα χέρια μου διπλωμένα στο στήθος και είχα την αίσθηση ότι κρατούσα το μωρό, όμως το μωρό δεν ήταν εκεί. Αρχίζω έντρομη να ψάχνω πού είναι το μωρό: μου έπεσε; το πλάκωσα με τις κουβέρτες; εξαφανίστηκε; Μετά από 3 δευτερόλεπτα φρίκης συνειδητοποιώ ότι κοιμάται γαλήνιο στο καλάθι του. Κλείνω τα μάτια. Σε 10 λεπτά το μωρό ξυπνάει. Ξανά από την αρχή.
Κουίζ: πόσα πράγματα ξέρατε για τα μωρά πριν γίνετε μαμάδες;
Edit: μέχρι να γράψω τις τρεις σειρές ως εισαγωγή στο ποστ η μικρή είχε προλάβει να κουτρουβαλήσει από τη μια άκρη του χαλιού ως την άλλη και τη βρήκα να μασουλάει με πάθος μια παντόφλα. Όπως καταλάβατε μεγαλώσαμε αρκετά!!

3 comments:

Makrina Zografou said...

apla teleia anrtisi!!!!!!!!!!!super diaskedastiki k ali8ini fantazomai...mia pou den exo ginei akoma manoula na sou zisei i kori sou 8a pernaei teleia mazi sou eimai sigouri...!!!!!na sou zisei!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Claire said...

Σε ευχαριστώ πολύ Μακρίνα μου! Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου! Σου εύχομαι, όταν με το καλό το αποφασίσεις, να ζήσεις κι εσύ το καταπληκτικό δώρο της μητρότητας!

Biberologio said...

Αντε, και σε είχα στο μυαλό μου, και ξαναπέρασα και είχες ανάρτηση! Πώς πάει; Τώρα είναι μεγάλη κοπέλα! χιχιχι