Sunday, June 10, 2012

Welcome to my world, baby girl!


Από τις 24 Μαΐου 2012 και 11.29 π.μ. είμαι κι εγώ μαμά. Γέννησα φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο και από τις πρώτες κιόλας ώρες ανέλαβα τη φροντίδα της μικρής μου. Δεν ξέρω τι συνέπειες έχει το γαϊτανάκι των ορμονών της λοχείας στις άλλες μαμάδες, εμένα πάντως όλο αυτό εξακολουθεί να μου φαίνεται περίεργο. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό το υπέροχο πλασματάκι γεννήθηκε από εμένα και τον άντρα μου, ότι αυτό το ανθρωπάκι, ένας τέλειος οργανισμός σε μικροσκοπικές διαστάσεις, είναι εκείνο το περίεργο ον που είχα 9 μήνες στην κοιλίτσα μου, που με σκουντούσε και γυρνούσε σαν σβούρα και το βλέπαμε σε κάτι θολές ασπρόμαυρες εικόνες μια φορά το μήνα στο υπερηχογράφημα... Πώς μπορείς να αγαπάς κάτι που δεν έχεις δει ποτέ κι όταν τελικά το βλέπεις να νιώθεις τέτοιο δέος και θαυμασμό;

Friday, April 20, 2012

Nesting fever


Νομίζω πως όλες οι μέλλουσες μαμάδες βλέπουν τον ίδιο εφιάλτη: ότι γεννάνε πρόωρα και δεν έχουν προλάβει να ετοιμάσουν τίποτα. Προσωπικά πέρασα ατέλειωτες ξάγρυπνες νύχτες στριφογυρίζοντας και κάνοντας λίστες στο μυαλό μου. Επί δύο νύχτες το φλέγον ζήτημα στα άδυτα του εγκεφάλου μου ήταν ότι δεν είχα πάρει καθόλου σελτεδάκια. Με την πρώτη ευκαιρία που βρέθηκα σε μαγαζί με παιδικά γέμισα δύο μεγάλες σακούλες με τέτοια. Η ανησυχία φυσικά δεν τελείωσε. Να πλύνω τα μωρουδιακά, να βάψουμε το δωμάτιο, να πάρουμε αυτοκόλλητα, να σιδερώσω τα σεντονάκια, να πλύνω όλα τα καλύμματα του σαλονιού, τις κουρτίνες του σπιτιού, να απολυμάνω τα ντουλάπια. Η διάθεσή μου γλαρώνει με πιτζάμες στον καναπέ, ενώ εγώ τρέχω σε κατάσταση αλλοφροσύνης να προλάβω να οργανώσω τις ντουλάπες, τα απορρυπαντικά, τα τρόφιμα. 

Εννοείται ότι μπορώ να εκλογικεύσω πλήρως την κατάσταση. Ξέρω πολύ καλά ότι το μωρό δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να μπει στο σπίτι και να ασχοληθεί με το αν το utility συρτάρι της κουζίνας έχει όλα του τα περιεχόμενα τακτοποιημένα σε αυτοσχέδιες θηκούλες. Αν μπορούσα να πείσω και το υποσυνείδητό μου να πάψει να ανησυχεί, τουλάχιστον θα κοιμόμουν τη νύχτα.

Friday, January 13, 2012

Brain cells: Wanted dead or alive



Μετά από ένα εξαιρετικό α΄ τρίμηνο εγκυμοσύνης σχεδόν χωρίς καθόλου συμπτώματα, πλέον έχω αρχίσει να φουσκώνω για τα καλά. Αισίως μπαίνω στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης, και όσες έχετε ιδίαν πείρα ξέρετε πώς μπαίνω: πρώτα η κοιλιά και μετά από μερικά δευτερόλεπτα η υπόλοιπη Claire. Ξεκίνησαν οι καούρες, οι αϋπνίες και η δύσπνοια, αλλά το χειρότερο σύμπτωμα είναι το λεγόμενο pregnancy brain. Στο παρελθόν όλα αυτά που μου έλεγαν περί κατρακύλας του εγκεφάλου από την εγκυμοσύνη και ύστερα τα θεωρούσα από υπερβολικά έως αστεία. Πώς είναι δυνατόν σε μια φάση που ο οργανισμός δουλεύει για δύο ο εγκέφαλος να απέχει από τα καθήκοντά του; Και όμως ισχύει. 

Μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων βρέθηκα σε κάποιο σταθμό του μετρό έχοντας ξεχάσει να ακυρώσω το εισιτήριό μου. Όταν μου το επεσήμανε ο άντρας μου, επιχείρησα να ανέβω ψηλότερα χρησιμοποιώντας κυλιόμενες σκάλες που κατεβαίνουν. Το αποτέλεσμα το φαντάζεστε.

Προ ημερών παρήγγειλα κάποια καλλυντικά μεταξύ των οποίων και μια μάσκαρα. Το γεγονός ότι αυτή που παρήγγειλα ήταν αδιάβροχη δεν το διαπίστωσα διαβάζοντας την καταχώρηση σχετικά με το προϊόν, ούτε στο μήνυμα επιβεβαίωσης που μου έστειλαν, ούτε και πάνω στη συσκευασία που το έγραφε ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές με τεράστια κεφαλαία γράμματα. Το κατάλαβα χθες το βράδυ που προσπάθησα να τη βγάλω με νερό.

Όταν βλέπω τη διαφήμιση για το σύλλογο προστασίας ασθενών με Alzheimer νιώθω πλέον μια ταύτιση. Εγώ, που θύμιζα στον άντρα μου πώς λεγόταν εκείνος ο ψηλός που κάνανε μαζί φαντάροι προ δεκαετίας, που θυμόμουν όλα τα ονόματα συμμαθητών από το νηπιαγωγείο ως το Λύκειο, αδυνατώ να φέρω στη μνήμη μου ακόμα και ονόματα συμφοιτητών που πίναμε καφέ πριν από τρία χρόνια, όταν έκανα μεταπτυχιακό! Και ρωτώ: τι σόι μανούλα θα γίνω με μνήμη χρυσόψαρου; Πώς θα θυμάμαι τι ώρα έφαγε / κοιμήθηκε / πήρε το σιρόπι του το βλαστάρι μου; Οι παλιές στο άθλημα έχετε καμιά συμβουλή επί τούτου;


Thursday, January 12, 2012

Και για να λυθεί το μυστήριο...

Καλημέρα και καλή χρονιά! Η δική μας, όπως καταλάβατε, ξεκίνησε με τη μεγάλη αποκάλυψη και φυσικά είμαστε κι οι δυο κατενθουσιασμένοι!