Μαμά;

Τελικά είναι πολύ παράξενο. Ίσως φταίει που είμαι από τις πολύ τυχερές και έχω μια πολύ καλή εγκυμοσύνη: μιλάμε για συμπτώματα μηδέν. Η σούπερ όσφρηση μού κράτησε 3-4 εβδομάδες, κατά τις οποίες κάθε φορά που άναβα το φούρνο μπορούσα να μυρίσω τι είχα μαγειρέψει το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Δεν είχα ούτε ζαλάδες ούτε αναγούλες, ούτε πονάκια ούτε συσπάσεις. Το μόνο σπαστικό είναι ότι μετά από ένα εικοσάλεπτο ορθοστασίας παίρνει φωτιά το δεξί μου πόδι -μόνο το δεξί, δεν είναι περίεργο; Το μόνο πράγμα που μου θυμίζει ότι περιμένω μωρό είναι η κοιλίτσα που άρχισε σιγά σιγά να στρογγυλεύει επικίνδυνα, και το γεγονός ότι μπορώ να ανταγωνιστώ πλέον τις "πλαστικές" ξανθιές με τα σιλικονάτα "μπαλκόνια"! Είναι κακό που ξεχνάω ότι είμαι έγκυος; Είμαι μια κακή μέλλουσα μητέρα που ξεχνάω το σημαντικότερο πράγμα που μου συμβαίνει; Θα προλάβω να το χωνέψω ότι θα γίνουμε τρεις, ή θα με πιάσουν οι πόνοι  ξαφνικά και στο μαιευτήριο θα μου δώσουν ένα πακέτο που θα είναι το παιδί μου; Πότε ακριβώς αρχίζουμε να αισθανόμαστε μητέρες;

Φυσικά είμαι απίστευτα ευτυχισμένη για το γεγονός, έρχονται στιγμές που χαϊδεύω την κοιλιά μου και σκέφτομαι πώς να αισθάνεται το μικροσκοπικό ανθρωπάκι μας εκεί μέσα. Αναρρωτιέμαι πώς θα είναι, αν θα πάρει τα χούγια του μπαμπά του ή τα δικά μου, τι είδους προσωπικότητα θα έχει τέλος πάντων, ξέρετε, πριν αρχίσει να το επηρεάζει η ανατροφή και τα λοιπά. Αλλά τις υπόλοιπες ώρες απλά το ξεχνάω και συνεχίζω τη ζωή μου όπως ήταν. Ίσως αυτό να είναι και ένας αμυντικός μηχανισμός, να προλάβω να ζήσω λίγο ακόμα έχοντας μόνο την ευθύνη του εαυτού μου, πριν  έρθει το μπομπιράκι μας και ανατρέψει τα πάντα.