Μαμά;

Τελικά είναι πολύ παράξενο. Ίσως φταίει που είμαι από τις πολύ τυχερές και έχω μια πολύ καλή εγκυμοσύνη: μιλάμε για συμπτώματα μηδέν. Η σούπερ όσφρηση μού κράτησε 3-4 εβδομάδες, κατά τις οποίες κάθε φορά που άναβα το φούρνο μπορούσα να μυρίσω τι είχα μαγειρέψει το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Δεν είχα ούτε ζαλάδες ούτε αναγούλες, ούτε πονάκια ούτε συσπάσεις. Το μόνο σπαστικό είναι ότι μετά από ένα εικοσάλεπτο ορθοστασίας παίρνει φωτιά το δεξί μου πόδι -μόνο το δεξί, δεν είναι περίεργο; Το μόνο πράγμα που μου θυμίζει ότι περιμένω μωρό είναι η κοιλίτσα που άρχισε σιγά σιγά να στρογγυλεύει επικίνδυνα, και το γεγονός ότι μπορώ να ανταγωνιστώ πλέον τις "πλαστικές" ξανθιές με τα σιλικονάτα "μπαλκόνια"! Είναι κακό που ξεχνάω ότι είμαι έγκυος; Είμαι μια κακή μέλλουσα μητέρα που ξεχνάω το σημαντικότερο πράγμα που μου συμβαίνει; Θα προλάβω να το χωνέψω ότι θα γίνουμε τρεις, ή θα με πιάσουν οι πόνοι  ξαφνικά και στο μαιευτήριο θα μου δώσουν ένα πακέτο που θα είναι το παιδί μου; Πότε ακριβώς αρχίζουμε να αισθανόμαστε μητέρες;

Φυσικά είμαι απίστευτα ευτυχισμένη για το γεγονός, έρχονται στιγμές που χαϊδεύω την κοιλιά μου και σκέφτομαι πώς να αισθάνεται το μικροσκοπικό ανθρωπάκι μας εκεί μέσα. Αναρρωτιέμαι πώς θα είναι, αν θα πάρει τα χούγια του μπαμπά του ή τα δικά μου, τι είδους προσωπικότητα θα έχει τέλος πάντων, ξέρετε, πριν αρχίσει να το επηρεάζει η ανατροφή και τα λοιπά. Αλλά τις υπόλοιπες ώρες απλά το ξεχνάω και συνεχίζω τη ζωή μου όπως ήταν. Ίσως αυτό να είναι και ένας αμυντικός μηχανισμός, να προλάβω να ζήσω λίγο ακόμα έχοντας μόνο την ευθύνη του εαυτού μου, πριν  έρθει το μπομπιράκι μας και ανατρέψει τα πάντα.

Coming this spring...

Μέσα στο γενικότερο κλίμα απαισιοδοξίας που επικρατεί στη χώρα αναζητούσα επίμονα μια ακτίνα ελπίδας, ένα λόγο να ονειρευομαι καλύτερες μερες. Κι εκεί που νόμιζα ότι τα ξέρω όλα, τελικά ανακάλυψα ότι δεν ήξερα τι μου γινεται. Συγκεκριμένα τι γίνεται μέσα μου! Γιατί παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι για τα διαρκή νεύρα που είχα έφταιγε ο άντρας μου -και μαντεψτε ποιος την πλήρωνε για αυτά τα νεύρα!- τελικά αποδείχτηκε ότι υπαιτιος ήταν κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας, κάποιος που δεν έχω γνωρίσει ακόμα! Ε, ναι λοιπόν, περιμένουμε ένα μικρό ανθρωπακι να γεμίσει τη ζωή μας και το σπίτι μας! Κύριε πελαργε σας δίνουμε διορία μέχρι το Μάιο, ούτε ώρα παραπάνω!

H θεωρία της σχετικότητας

Από τις τέσσερις (;) διαστάσεις πιθανότατα η πιο σχετική είναι αυτή του χρόνου. Όταν πρέπει να πάμε στη δουλειά, ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα με αποτέλεσμα μονίμως να αργούμε. Από την άλλη, όταν μας λένε ότι σε δύο λεπτά / ώρες / τέρμινα θα γίνει κάτι που περιμένουμε με αγωνία, ο χρόνος λες και οκταπλασιάζεται και δεν περνά με τίποτα... Τι θα γίνει,άτιμο ρολόι; Θα σκάσω από την αναμονή! Θες να σκάσω;;;

Μία λίστα και μια τούρτα

Δε συνηθίζω να κάνω τέτοιου είδους λίστες. Με αφορμή όμως το ποστ της Ανεράιδας, κι επειδή κανένας δε με καλεί προσωπικά να παίξουμε (σνιφ - σνιφ!!), αποφάσισα να φτιάξω μια λίστα με 7 πράγματα για μένα. 

1. Όταν με ρωτάνε τι επαγγέλομαι, δυσκολεύομαι να απαντήσω. Φιλόλογος, εκπαιδευτικός, μεταφράστρια, επιμελήτρια κειμένων, ουφ, διαλέγετε και παίρνετε.

2. Η ηλικία ήταν πάντα το αδύνατό μου σημείο. Αντίθετα από τις περισσότερες γυναίκες πάντα ήθελα να δείχνω μεγαλύτερη από όσο είμαι(!).

3. Μέχρι πρότινος λάτρευα να δίνω συμβουλές. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι εξαιτίας αυτού με παίρνουν τηλέφωνο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας για να με ρωτήσουν τα πάντα, από το πώς να μαγειρέψουν μελιτζάνες μέχρι πού μπορούν να βρουν δωρεάν γραφικά. 

4. Λατρεύω τις λίστες, ιδίως αυτές με τα ψώνια. Γι᾽αυτό κάθε φορά που πρόκειται να πάω για ψώνια φτιάχνω και από μία. Και απαρεγκλίτως την ξεχνάω στο σπίτι.

5. Πρόσφατα έκοψα το τσιγάρο.

6. Πίνω τον καφέ μου χωρίς ζάχαρη αλλά με ένα τόνο γάλα.

7. Λατρεύω τα γλυκά. Δυστυχώς ο άντρας μου δεν συμμερίζεται το πάθος μου με αποτέλεσμα ό,τι φτιάχνω να το τρώω μόνη μου και να παχαίνω...

Προσκαλώ κι εγώ με τη σειρά μου όποιον θέλει να παίξει αυτό το παιχνιδάκι, έτσι για πλάκα!

Να ευχηθώ από 'δω χρόνια πολλά στην Ανεράιδα, τη συνάδελφο Ζυγούλα. Η δική μου τούρτα - ναι, ναι, αισίως έκλεισα τα 31 - ήταν σαφώς λιγότερο εντυπωσιακή, είμαι όμως πολύ περήφανή γιατί, αν και ήταν η τρίτη τούρτα που φτιάχνω με τα χεράκια μου, ήταν η πρώτη τόσο νόστιμη και εμφανίσιμη.

Επειδή τον άντρα μου, ίσως για πρώτη φορά, τον συνεπήρε η θέα της τούρτας, δε σκέφτηκε να βγάλει μια φωτογραφία το κατόρθωμά μου, οπότε η συγκεκριμένη είναι δανεική.

Τούρτα σοκολάτας με γέμιση βανίλια

Υλικά:
Για το παντεσπάνι
3 κουταλιές αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
4 κουταλιές κακάο
2 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ
5 αυγά χωρισμένα
5 κουταλιές ζάχαρη
Λίγο γάλα και κονιάκ

Για την κρέμα:
2 φακελάκια άνθος αραβοσίτου βανίλια (όχι στιγμής!)
ένα μικρό κουτάκι κρέμα γάλακτος
γάλα
ζάχαρη

Για την επικάλυψη σοκολάτας:
125 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα
2 κουταλιές άχνη ζάχαρη
2 κουταλιές γάλα
1 κουταλιά κονιάκ
50 γρ. βούτυρο

Κοσκινίζουμε το αλεύρι, το κακάο και το μπέικιν πάουντερ. Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών σε μαρέγκα και σιγά σιγά ρίχνουμε τη ζάχαρη και τους κρόκους. Ρίχνουμε το μείγμα των στερεών και ανακατεύουμε απαλά για να μην ξεφουσκώσουν τα αυγά. Αδειάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένο και αλευρωμένο ταψί διαμέτρου 28 εκατοστών και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 25 με 30 λεπτά. Ξεφορμάρουμε και αφήνουμε το παντεσπάνι να κρυώσει. Με ένα μεγάλο μαχαίρι το κόβουμε οριζόντια στα δύο. Ετοιμάζουμε το άνθος αραβοσίτου σύμφωνα με τις οδηγίες, προσθέτοντας όση ζάχαρη θέλουμε εμείς. Ήθελα η τούρτα μου να μη γίνει πολύ γλυκιά και λιγωτική, γι' αυτό προσάρμοσα τη δοσολογία αναλόγως. Αφήνουμε την κρέμα να κρυώσει, προσέχοντας να μη σχηματιστεί κρούστα. Αφού κρυώσει καλά, χτυπάμε την κρέμα γάλακτος σε σαντιγύ, προσθέτοντας λίγη άχνη ζάχαρη, και ανακατεύουμε με την κρέμα βανίλιας. Τοποθετούμε στην πιατέλα μας το ένα παντεσπάνι και ραντίζουμε καλά με γάλα στο οποίο έχουμε προσθέσει ένα κουταλάκι κονιάκ. Αν προτιμάτε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και σιρόπι. Απλώνουμε τη μισή κρέμα και αφήνουμε για λίγο στο ψυγείο. Στη συνέχεια τοποθετούμε από πάνω το άλλο παντεσπάνι, ραντίζουμε ξανά με γάλα και απλώνουμε την υπόλοιπη κρέμα. Αφήνουμε για λίγο την τούρτα μας στο ψυγείο και ετοιμάζουμε την επικάλυψη σοκολάτας. Λιώνουμε σε μπεν μαρί ή σε πολύ χαμηλή φωτιά τη σοκολάτα και προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά με τη σειρά. Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε λίγο να κρυώσει. Τέλος, απλώνουμε το γλάσο στην τούρτα μας. Μπορούμε να διακοσμήσουμε με ξύσματα σοκολάτας, σαντιγύ ή να κάνουμε σχέδια με λιωμένη λευκή σοκολάτα. 

America, America: Τα παράξενα

Πριν επιστρέψουμε ακόμη στα πάτρια εδάφη σκεφτόμουν πως θα ήθελα να γράψω μια ανάρτηση με όλα τα παράξενα που είδαμε, παράξενα για μας φυσικά, γιατί για τους Αμερικάνους είναι απλώς η καθημερινότητά τους. Έχω ήδη αναφερθεί στα κλιματιστικά και στη χρήση τους. Ήταν απίστευτο. ΟΛΟΙ οι χώροι κλιματίζονταν, τα κλιματιστικά ήταν σε λειτουργία ακόμη και τις μέρες που είχε απίστευτη δροσιά -και τις μέρες του τυφώνα- και δούλευαν σε πολικές θερμοκρασίες. Για να καταλάβετε τι εννοώ, φανταστείτε ότι βρίσκεστε στο δρόμο και κάνει ζέστη. Έχετε λιώσει στον ιδρώτα και ονειρεύεστε ένα παγωμένο λάττε. Μπαίνετε στα Starbucks και από το κρύο το μόνο που τολμάτε να ξεστομίσετε είναι ότι θέλετε έναν καυτό καφέ φίλτρου!!

Φυσικά όλη αυτή η διαφορά θερμοκρασίας ανοιχτών - εσωτερικών χώρων είχε ως αποτέλεσμα τις τελευταίες μέρες να με πιάσει ένα τρομερό σινάχι. Κανένα πρόβλημα. Πεταχτήκαμε κατά τις 11.30 το βράδυ στο σούπερ μάρκετ και πήραμε Comtrex. Πόσα παράξενα εντοπίσατε στην προηγούμενη πρόταση; Και, ας το παραδεχτώ, ότι υπάρχουν μαγαζιά ανοιχτά όλο το 24άωρο το ξέρουν όλοι από τις ταινίες. Πόσοι όμως από σας έχετε μπει σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ που για κάποιο φαινομενικά ανεξήγητο λόγο γράφει απ' έξω "Pharmacy" και τα ράφια με τα φάρμακα είναι πολύ περισσότερα από τα ράφια με τα τρόφιμα; Μιλάμε για διαδρόμους με ραφιέρες σούπερ μάρκετ και πάνω φάρμακα, τα οποία φυσικά ψωνίζεις με το καλαθάκι σου! Και σ' αυτή τη χώρα, που αγοράζεις φάρμακα στο σούπερ μάρκετ, για να αγοράσεις φακούς επαφής χρειάζεται συνταγή γιατρού!!!

Η Madison Avenue την ημέρα του τυφώνα.

Αν έχετε ταξιδέψει στην Ευρώπη, ή σε κάποια πολιτισμένη χώρα τελοσπάντων, θα έχετε προσέξει ασφαλώς πόσο διαφορετική είναι η συμπεριφορά των οδηγών προς τους πεζούς. Αν βρίσκεσαι στη Βόρεια Ευρώπη και πας να περάσεις από μια διάβαση, είσαι ιερός σαν τις αγελάδες στην Ινδία. Και μόνο στην υποψία ότι θέλεις να περάσεις απέναντι, σταματάνε όλοι και περιμένουν ώσπου να διασχίσεις το δρόμο. Το ίδιο ισχύει και στην Αμερική. Εμείς όμως, μαθημένοι στα ελληνικά δεδομένα, που όταν κάποιος σου κάνει τη χάρη να σε αφήσει να περάσεις πρέπει να γίνεις ατμός και να διασχίσεις το δρόμο αστραπιαία, πριν προλάβει να ξαναβρεί το συμπλέκτη και σε πετύχει κάπου στα μισά, όταν βρισκόμαστε σε τέτοιου είδους συνθήκες τρέχουμε σαν παλαβοί. Αντίστοιχα, όταν είμαστε μέσα σε όχημα που έχει σταματήσει για να περάσουν οι πεζοί, οι οποίοι ομολογουμένως περπατούν με ταχύτητα μικρότερη εκείνης των αγελάδων που λέγαμε, χρησιμοποιούμε απαραιτήτως όσες ακατάλληλες εκφράσεις περιλαμβάνονται στο λεξιλόγιό μας. Βέβαια, επειδή είμαστε Έλληνες και διασκεδάζουμε με μικροπράγματα, μπορούμε να στεκόμαστε με τις ώρες κοντά στη διάβαση και να καθυστερούμε τους διερχόμενους οδηγούς προσποιούμενοι ότι θέλουμε να περάσουμε. Να δείτε πως θα αλλάξει κι εκεί η συμπεριφορά των οδηγών μετά από λίγο...

Πιστωτική κάρτα δέχονται παντού. Εξαιτίας ενός μπλεξίματος με τα μετρητά και τις κάρτες ανάληψης, για κάποιες μέρες είχαμε μόνο την πιστωτική. Έχω αγοράσει ακόμη και νερό από το ψιλικατζίδικο με κάρτα. Το μόνο που ήθελα να πάρουμε και δεν δέχονταν πιστωτική ήταν οι πάγκοι με τα hot dog. Τελικά δε φάγαμε. Τι να το κάνεις όμως; Αν κρίνω από το λογότυπο στην ομπρελίτσα τους, δεν είναι κάτι που δεν μπορώ να δοκιμάσω στην Ελλάδα!!

Όπως ίσως θα έχετε ακούσει, η Αμερική είναι η χώρα της υπερβολής. Εκτός από τα τεράστια κτίρια, που, όπως και να το κάνουμε, είναι αριστουργήματα της αρχιτεκτονικής, η υπερβολή αυτή επεκτείνεται και σε πολλούς άλλους τομείς. Καταρχάς, στο φαγητό. Οι μερίδες είναι τεράστιες. Το μεσαίο μέγεθος αναψυκτικού στα McDonald's -και λίγο πολύ σε όλα τα fast food- είναι 621 ml! Αυτό της φωτογραφίας είναι το μικρό (!!!) και σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρετε να το πιείτε και να μην πρηστεί το στομάχι σας.

Σύγκριση με πακέτο τσιγάρων- ένα από τα τελευταία μας προτού το κόψουμε οριστικά.

Φυσικά η υπερβολή στο φαγητό και στο ποτό έχει άμεσο αντίκτυπο και στα νούμερα των ρούχων. Εγώ εδώ φοράω small στις μπλούζες και οπωσδήποτε medium ή μεγαλύτερο στα παντελόνια (Μεσογειακή γυναίκα, είπαμε!). Εκεί οπωσδήποτε x-small σε μπλουζάκια και σε παντελόνι νούμερο 6 χαλαρά!!! Από την άλλη, τα νούμερα των παπουτσιών παραπέμπουν πολύ έντονα στα δικά μας παιδικά. Εγώ φοράω το 6!!

Έτσι είναι οι διακόπτες για το φως.

Και τώρα με το συμπάθειο, αλλά θα αναφερθώ στο πιο ιδιαίτερο δωμάτιο του σπιτιού και στο πιο -με το συμπάθειο- είδος υγιεινής. Οι τουαλέτες στην Αμερική εξωτερικά μοιάζουν λίγο με εκείνες στην Αγγλία. Μ' άλλα λόγια για να τραβήξεις το καζανάκι γυρίζεις το λεβιέ. Αυτή είναι και η μοναδική τους ομοιότητα -πέρα από το σχήμα που νομίζω ότι δεν χωράει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Όταν όμως είσαι στην Αμερική και γυρίζεις τον συγκεκριμένο λεβιέ, ξαφνικά η λεκάνη ΓΕΜΙΖΕΙ νερό, τόσο πολύ που νομίζεις ότι θα ξεχειλίσει και αρχίζεις να προσεύχεσαι και να ψάχνεις τη σφουγγαρίστρα. Αφού φουλάρει σχεδόν ως επάνω, μετά ως διαμαγείας τραβάει το νερό κάτω και δοξάζεις τον Πανάγαθο που αποτράπηκε η πλημμύρα.

Φανταστείτε το νερό να ανεβαίνει επικίνδυνα...

Και η εντελώς άχρηστη πληροφορία της ημέρας (όχι ότι οι άλλες είναι χρήσιμες, αλλά λέμε τώρα!): ο μέσος Αμερικάνος δεν έχει ιδέα τι σημαίνει κινητή κεφαλή στο ντους (το γνωστό "τηλέφωνο")!!