Τα ελαττώματά μου, παρτ ουάν

Συνήθως έχω μια καλή δικαιολογία για ό,τι κάνω, νομίζω όμως πως ήρθε η ώρα να βάλω στην άκρη τις δικαιολογίες και να δω τα πράγματα όπως είναι. Από καιρό ήθελα να αλλάξω κάποια πράγματα στη ζωή μου και μονίμως το άφηνα για αύριο. Ένα από τα πράγματα αυτά είναι -ναι, το καταλάβατε ήδη- η αναβλητικότητά μου. Την παροιμία για αυτόν που δε θέλει να ζυμώσει την ξέρετε. Ε, όταν δε θέλω να ζυμώσω μπορώ να κοσκινίσω όλο το αλεύρι που έχω στο σπίτι, να βρω τη μαγιά, να τακτοποιήσω το συρτάρι που βάζω τη μαγιά και το οποίο ανοίγω καθημερινά αλλά δεν τακτοποιώ ποτέ, με την ευκαιρία να πλύνω όλα τα ντουλάπια της κουζίνας, αλλά το ριμάδι το ψωμί δεν θα το ζυμώσω ποτέ.

Αυτό ισχύει για πολλές από τις υποχρεώσεις μου, με αποτέλεσμα τα πάντα να μένουν πίσω. Αυτή τη στιγμή έχω να παραδώσω τρία άρθρα μεταφρασμένα. Το ένα έχει μεταφραστεί και διορθωθεί κατά το ήμισυ. Τα άλλα μαζεύουν σκόνη.

Η κατάστασή μου χειροτερεύει λόγω της εξάρτησής μου από τον υπολογιστή. Μπορώ να χαζεύω όλη τη μέρα on line και, όταν ξαφνικά πάρει τηλέφωνο ο Σ. για να μου πει ότι έρχεται από τη δουλειά,να τρέχω να μαγειρέψω, να στρώσω το κρεβάτι και να πλύνω κανένα πιάτο για να μη με χωρίσει την ακαμάτρα. Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο. Τώρα πρέπει να φτιάξω μια σπανακόπιτα, γιατί το τυρί το αγόρασα παραπροχτές και θα χαλάσει.

Η ευτυχία και η διάρρηξη

Πριν τρεις μέρες μας διέρρηξαν το σπίτι. Λείψαμε για μιάμιση ώρα και όταν γύρισε ο Σ. με πήρε τηλέφωνο να μου πει τα καθέκαστα. Στο σημείο αυτό έρχεται η αποκάτω και του λέει ότι οι κλέφτες είναι ακόμα μέσα στο σπίτι. Στο σημείο αυτό είναι που μαθαίνω να λέω το Πάτερ ημών τρέχοντας.

Μας πήραν πολλά πράγματα και ανακάτεψαν αρκετά το σπίτι. Άνοιξαν όλα τα ντουλάπια του σπιτιού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της τουαλέτας, ευτυχώς όμως δεν πείραξαν καθόλου τα βιβλία μας. Τελικά τέτοιες καταστάσεις σε κάνουν να αναθεωρείς τις αξίες σου. Ή να επιβεβαιώνεις αυτές που έχεις ήδη. Ένα από τα συμπεράσματα της ημέρας ήταν ότι πρέπει να ξεσκονίζω πιο συχνά, γιατί ο Γκρίσομ που ήρθε από τη Σήμανση δεν μπορούσε να πάρει αποτυπώματα από την τηλεόραση. Ένα άλλο συμπέρασμα είναι πως η πληροφορία πλέον είναι πολύ σημαντικότερη από τα υλικά αγαθά (ένα από τα πράγματα που μας "έτσουξαν" περισσότερο ήταν που πήραν τον υπολογιστή του Σ. και τον εξωτερικό σκληρό που έκανε backup).

Την επομένη της διάρρηξης καταλήγω πως εφόσον είμαστε εμείς καλά, όλα τα υπόλοιπα θα τα ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Αγκαλιάζω τον Σ. και του λέω "Μας έκλεψαν και είμαι ευτυχισμένη. Πάω καλά;"

Τα πράγματα που μου λείπουν

Ξαναδιάβασα αυτές τις μέρες το ποστ Το πρώτο μου σπίτι και άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα που μου λείπουν από την πατρίδα. Μου λείπει το φαγητό και το να πηγαίνω όπου θέλω χωρίς να έχω μονίμως το άγχος ότι θα χαθώ. Μου λείπουν απίστευτα πολύ οι φίλοι μας. Μου λείπουν τα σοκάκια στη γειτονιά που γεννήθηκα και έζησα 27 χρόνια, που ήξερα κάθε γωνίτσα και κάθε πετραδάκι, κάθε φυτό και κάθε λουλούδι.

Τελευταία έχω αρκετό άγχος, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, και συγκινούμαι με το παραμικρό. Δεν ξέρω τι παθαίνω, αρκεί ένα τραγούδι ή μια εικόνα για να βάλω τα κλάματα. Είμαι καλά, γιατρέ μου;

Κάτι που μου ήρθε αυτές τις μέρες: ο γάμος κανονίστηκε χρονικά με κριτήριο να μην επηρεάζει τις δουλειές μας. Ε, λοιπόν, τώρα σκέφτομαι ότι συμπίπτει με την αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Η αγαπημένη μου εποχή λοιπόν, που κρατάει λίγο δυστυχώς, είναι μεταξύ Απριλίου και Μαΐου, οι μέρες εκείνες που μόλις έχουν αρχίσει να γλυκαίνουν τα βράδια και περπατάς άνετα με ξεκούμπωτο το πανωφόρι σου, ενώ στα στενά της γειτονιάς έχουν ανθίσει οι πασχαλιές, μωβ και άσπρες, και το φούλι και σε συνεπαίρνουν οι μυρωδιές τους...

God Bless This Mess, part one: H σούπερ γιαγιά

Art by Francis Manapul

Όταν ήμουν μικρή το σπίτι μας ποτέ δεν ήταν σε τέλεια κατάσταση. Κάθε φορά που θα ερχόταν κάποιος, η μαμά μου έτρεχε πανικόβλητη να συμμαζέψει και να καθαρίσει. Παρότι προσπαθούσε ειλικρινά να μας βάλει και εμάς στο τριπάκι του καθημερινού συμμαζέματος, αντιστεκόμασταν σθεναρά. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουμε στην εφηβεία και το δωμάτιό μας να είναι ένα αχούρι όπου μπλέκονταν βιβλία, ρούχα, καλλυντικά, cd, όλα ένα κουβάρι. Φυσικά τις φορές που η μαμά επιχειρούσε να ασχοληθεί με το "Μεγάλο χαμό", έχανε μέρες ολόκληρες από τη ζωή της, ενώ αρκούσαν δέκα λεπτά για να ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Εννοείται ότι ποτέ δεν έβρισκε χρόνο να φτιάξει το δικό της δωμάτιο, που πάντα έπαιζε το ρόλο της κρυψώνας για οτιδήποτε δεν έβρισκε τη θέση του στο σπίτι μας. Μοχθώντας να φέρω σε τάξη το δικό μου σπίτι πλέον, αναλογίζομαι τη στρατηγική της και τις συνήθειές της και καταστρώνω το δικό μου σχέδιο μάχης με την ακαταστασία και τη βρωμιά.

Έχω μία θεία η οποία αποτελεί τη θηλυκή έκδοση του Flash. Πρόκειται για μία γυναίκα γύρω στα 60 σήμερα, που μεγάλωσε 4 παιδιά έχοντας πάρει προίκα για το σπίτι και μια πεθερά (καλή της ώρα!), τώρα μεγαλώνει 6 αισίως εγγόνια και συντηρεί περί τα 4 σπίτια ταυτόχρονα, δουλεύοντας παράλληλα ως μοντελίστ! Είναι η μετεμψύχωση της γυναίκας της Πίνδου που πήγαινε πολεμοφόδια στο Μέτωπο, η γυναίκα-σύμβολο, η Νταντά Αμέσου Δράσεως και η Κιμ με την Άγκι ταυτόχρονα! Μπαίνοντας στο σπίτι της βασιλεύει η τάξη και η καθαριότητα, όχι σε βαθμό απολύμανσης, αλλά είμαι σίγουρη ότι αν περάσω με το δάχτυλό μου τα ράφια θα είναι πεντακάθαρα. Άλλωστε πάντα υπάρχει μαγειρεμένο φαγητό στο ψυγείο, καθώς και μερικά κεράσματα για ξαφνικούς επισκέπτες. Μιλάμε, φυσικά, για μια γυναίκα φαινόμενο, από εκείνες τις παλιές νοικοκυρές που δεν κάθονται ούτε λεπτό. Και ερωτώ, ποια είναι η στρατηγική αυτής της γυναίκας; Και απαντώ στην ερώτηση που έθεσα: Δουλεύει γρήγορα. Όταν καθαρίζει/ξεσκονίζει/μαγειρεύει κάνει όσο πιο γρήγορα γίνεται, κρατώντας ένα ρυθμό. Επίσης, δεν είναι τελειομανής. Αν ψείριζε και την παραμικρή λεπτομέρεια, στον ίδιο χρόνο θα έκανε τα μισά και πιθανόν ούτε αυτά. Συνεπώς, το πρώτο πράγμα που θα εφαρμόσω την εβδομάδα που ξεκινάει είναι να κάνω τις ίδιες δουλειές λίγο πιο γρήγορα. Θα σας ενημερώσω για τα αποτελέσματα σύντομα.

Τέρμα η γκρίνια!!!

Ε, λοιπόν, άφησα εδώ και τόσο καιρό τη μοναδική μου αναγνώστρια (γιατί η άλλη με εγκατέλειψε) με ένα απαίσιο, μίζερο και απαισιόδοξο ποστ και πρέπει να επανορθώσω. Επίσης νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσω μια καινούρια σελίδα με τις περιπέτειές μου ως νοικοκυράς, γιατί παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον και πιθανότατα θα βοηθούσαν όλες τις νέες νοικοκυρές ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Τέρμα η γκρίνια λοιπόν. Η ζωή συνεχίζεται, καθόλου άσχημα μπορώ να πω, μια και το καινούριο σπίτι έχει αρχίσει να μοιάζει με σπίτι. Το κάθε πράγμα βρήκε τη θέση του και τώρα απομένει να κάνω έναν χάρτη για τον Σ. γιατί πριν από κανένα μήνα έφαγε μισή ώρα για να βρει πού βάζουμε τα καλαμάκια (αυτά για τον καφέ, όχι τα σουβλάκια). Το μπαλκόνι μας είναι πολύ ωραίο, απ'τα ψηλά (4ος) πήγαμε στα πιο ψηλά (7ος) και εκεί που ανοίγουν οι πολυκατοικίες μπορείς να δεις στο βάθος θάλασσα. Οι γλαστρούλες μου έχουν πάθει ένα σοκ από τη μετακόμιση, αλλά φαντάζομαι θα συνηθίσουν. Εδώ συνήθισα εγώ!

Από τα χάιλαϊτς της σεζόν μπορώ να πω ότι ήταν η ίδια η άνοιξη, που είναι και η αγαπημένη μου εποχή. Από τις μέρες που γλυκαίνουν τα βράδια και ανθίζουν οι πασχαλιές. Άνθισαν τα γιασεμιά μου, έβγαλαν φυλλαράκια τα δέντρα στον δρόμο, ενώ έτυχε να περπατάμε ένα βράδυ στην Ηλιούπολη και να μοσχοβολούν οι ανθισμένες λεμονιές και την ώρα που ο Σ. έψαχνε τη στάση του μετρό εγώ ακολουθούσα τη μύτη μου.

Φυσικά οι καλύτερες στιγμές ήταν όταν ήρθαν αγαπημένοι μας φίλοι για μερικές μέρες. Εδώ αφήνω τις φωτογραφίες να πουν τι όμορφα περάσαμε.