Αυτές τις μέρες έπεσε πολλή κούραση και ξενύχτι, καθώς ήμασταν καλεσμένοι σε δύο γάμους δύο συνεχόμενες μέρες. Όντας σε μια κατάσταση μεταξύ μεσημεριανής χαύνωσης και πονοκεφάλου από το ποτό, έπεσε το μάτι μου σε ένα γνώριμο σκηνικό αλλοτινών εποχών. Η Rachel του Small Notebook πήρε για τα παιδάκια της μια μικροσκοπική πλαστική πισίνα -μάλλον σε λεκάνη φέρνει πιο πολύ- που με ταξίδεψε σε μια πολύ μακρινή ανάμνηση.
Καλοκαίρι στη Χαλκιδική, σε ένα εξοχικό (;) καλύβι που δεν είχε ακόμα κανονικό μπάνιο με ντουζιέρα και τα συναφή, η μαμά μου κάθε μέρα γέμιζε μια μεγάλη λεκάνη με το λάστιχο και την άφηνε καναδυό ώρες στην αυλή, να τη βλέπει ο ήλιος. Ώσπου να γυρίσουμε από τη θάλασσα το νεράκι είχε σχεδόν κοχλάσει και ήταν πανέτοιμο για το υπαίθριο μπάνιο μας. Είπατε κάτι για ηλιακό θερμοσίφωνα; Αλήθεια, πόσο να ήμασταν τότε; Πέντε, έξι χρονών; Τότε που μας ένοιαζε μόνο πώς θα το σκάσουμε από το μεσημεριανό σιωπητήριο και θα πάμε για παγωτό. Ωραίες εποχές.
Θα ήθελα πολύ να στολίσω αυτή την ανάρτηση με μια παλιά φωτογραφία, δυστυχώς όμως όλες μου οι παιδικές φωτογραφίες βρίσκονται αρκέτά χιλιόμετρα μακριά, ξέρετε, μέσα σε εκείνα τα μεγάλα άλμπουμ της δεκαετίας του '80 με τα ζωγραφιστά παιδάκια απ' έξω.
