Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι η γκρίνια. Μάλλον είναι κωδικοποιημένο στο DNA μου γιατί και η μάνα μου έχει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Δεν μπορώ να το ψάξω πιο πίσω βέβαια, γιατί η γιαγιά μου ήταν λιγομίλητος άνθρωπος και, όταν τη γνώρισα εγώ, τα είχε ήδη λίγο χαμένα, αλλά πάλι όταν μουρμούριζε εκείνα τα τούρκικα και δεν την καταλαβαίναμε ίσως να γκρίνιαζε, δεν ξέρω. Θα μου πείτε, οι άλλοι έχουν το πρόβλημα, εσένα τι σε νοιάζει; Με νοιάζει, γιατί με εκνευρίζουν απίστευτα οι μίζεροι άνθρωποι, αυτοί που συνέχεια μουρμουρίζουν και όλα τους φταίνε. Ε, έτσι ακριβώς έχω γίνει και εγώ τον τελευταίο καιρό, παρότι καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες να το καταπολεμήσω.
 |
| Photo by the Earth Observatory. |
Από τότε που κατέβηκε ο Σ. στην Αθήνα, γκρίνιαζε ότι είναι μια απαίσια πόλη όπου όλα είναι στραβά. Ο καιρός είναι χάλια, η κυκλοφορία χάλια, οι άνθρωποι περπατάνε σαν ζώα (και πολλοί απ' αυτούς μυρίζουν σαν τέτοια, χωρίς πλάκα), οι οδηγοί οδηγούν σαν μεθυσμένοι και πάει λέγοντας. Έλεγα, δεν μπορεί, εσύ τα βλέπεις όλα στραβά. Ε λοιπόν, ή φταίει όντως η πόλη ή φταίμε εμείς που μάθαμε αλλιώς.
Μην νομίζετε ότι θεωρώ τη Θεσσαλονίκη επίγειο παράδεισο, κάθε άλλο. Στην Αθήνα, πάντως, με χαλάνε όλα, ΟΛΑ.
Φοβάμαι να ξεμυτίσω από το σπίτι. Ξέρω μόνο να πάω στο σουπερμάρκετ, στο φούρνο, άντε και στο Σύνταγμα. Όταν βγαίνω έξω κοιτάω ανήσυχη γύρω γύρω, με το φόβο ότι ο πρώτος τυχόν κλέφτης, τρομοκράτης, βιαστής βρίσκεται δίπλα μου, πίσω μου, μπροστά μου. Ενώ ποτέ δε φοβόμουν τους ξένους, τώρα πραγματικά φοβάμαι. Ίσως επειδή είναι τόσοι πολλοί. Ή ίσως επειδή σε αυτή την πόλη ξέρω τρία άτομα. Ή ίσως επειδή οι αλλοδαποί είναι άπειροι και φαίνονται, τους διακρίνεις με την πρώτη ματιά. Στην επόμενη απογραφή νομίζω πως θα αποδειχτεί ότι είναι περισσότεροι από μας. Με το χέρι στην καρδιά, δεν ήμουν ποτέ ξενόφοβη, αλλά εδώ νιώθω σαν μειονότητα.
Με χαλάει η πόλη. Τα σπίτια είναι κακοδιατηρημένα, δίπλα σε κατακαίνουργιες πολυκατοικίες βλέπεις ερείπια. Με ενοχλεί η ρυμοτομία, ή μάλλον το γεγονός ότι εδώ είναι άγνωστη. Με ενοχλεί το χάος που επικρατεί, που οι αποστάσεις είναι τεράστιες, που για να πάω σε τρία μαγαζιά τα οποία στη Θεσσαλονίκη ήταν δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο εδώ είναι μία ώρα το πρώτο από το σπίτι μου και άλλη μισή απέχουν μεταξύ τους. Με χαλάει που νιώθεις μετέωρος, απροστάτευτος. Ένα πρωί η αδελφή μου πήγε να πάρει το αυτοκίνητό της και το είχε μαζέψει η Τροχαία, γιατί κάποιοι το είχαν μετακινήσει και το άφησαν μέσα στη μέση του δρόμου.
Και, για να έρθω στο θέμα μου, γιατί αυτή η πόλη δεν είναι επίπεδη; Δε μιλάω για τις περιοχές όπως το Αιγάλεω, ο Υμηττός, η Πάρνηθα, ο Λυκαβηττός. Πώς είναι δυνατόν σε κεντρικές περιοχές της Αθήνας να μην μπορείς να βρεις τρία οικοδομικά τετράγωνα που να βρίσκονται στο ίδιο ύψος; Γιατί πρέπει να αγκομαχάς στην ανηφόρα για να πας ως το περίπτερο; Η τρανότερη απόδειξη ότι η γη δεν είναι επίπεδη είναι αυτή η πόλη.
