Τα πράγματα που μου λείπουν

Ξαναδιάβασα αυτές τις μέρες το ποστ Το πρώτο μου σπίτι και άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα που μου λείπουν από την πατρίδα. Μου λείπει το φαγητό και το να πηγαίνω όπου θέλω χωρίς να έχω μονίμως το άγχος ότι θα χαθώ. Μου λείπουν απίστευτα πολύ οι φίλοι μας. Μου λείπουν τα σοκάκια στη γειτονιά που γεννήθηκα και έζησα 27 χρόνια, που ήξερα κάθε γωνίτσα και κάθε πετραδάκι, κάθε φυτό και κάθε λουλούδι.

Τελευταία έχω αρκετό άγχος, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, και συγκινούμαι με το παραμικρό. Δεν ξέρω τι παθαίνω, αρκεί ένα τραγούδι ή μια εικόνα για να βάλω τα κλάματα. Είμαι καλά, γιατρέ μου;

Κάτι που μου ήρθε αυτές τις μέρες: ο γάμος κανονίστηκε χρονικά με κριτήριο να μην επηρεάζει τις δουλειές μας. Ε, λοιπόν, τώρα σκέφτομαι ότι συμπίπτει με την αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Η αγαπημένη μου εποχή λοιπόν, που κρατάει λίγο δυστυχώς, είναι μεταξύ Απριλίου και Μαΐου, οι μέρες εκείνες που μόλις έχουν αρχίσει να γλυκαίνουν τα βράδια και περπατάς άνετα με ξεκούμπωτο το πανωφόρι σου, ενώ στα στενά της γειτονιάς έχουν ανθίσει οι πασχαλιές, μωβ και άσπρες, και το φούλι και σε συνεπαίρνουν οι μυρωδιές τους...