Lost in time and space

Φεύγουμε. Ενάμιση χρόνο περίπου αφότου κάναμε το σπιτάκι μας, σιγά σιγά θα το εγκαταλείψουμε. Ο Σ. βρήκε μια δουλειά στην Αθήνα και φεύγει αρχές του άλλου μήνα. Και όταν δούμε ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς εκεί κάτω θα κατέβω και εγώ. Αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι που η κατάσταση είναι ακόμα ρευστή. Υπάρχει η απόφαση αλλά πρέπει να υλοποιηθεί για να δούμε κατά πόσο πρόκειται για κάτι μόνιμο.
Δε με πειράζει που φεύγω, αν και δεν είμαι καθόλου φαν της πρωτεύουσας. Για μένα εκείνο που μετράει είναι να είμαστε μαζί. Οπουδήποτε και αν έπρεπε να πάει, είμαι σίγουρη ότι θα πήγαινα μαζί του. Εξάλλου δεν έχω βρει και καμιά φοβερή δουλειά εδώ. Δουλεύω μόλις 4 ώρες την εβδομάδα σε κάποιο φροντιστήριο. Το μηνιαίο μου εισόδημα δεν φτάνει "ούτε για τσιγάρα". Αλλά πώς να ψάξω και για κάτι καλύτερο αφού δεν ξέρω που θα με βρει ο επόμενος μήνας;
Αυτό το κλίμα αβεβαιότητας έχει περάσει τόσο βαθιά στην ψυχολογία μου που βλέπω κάτι άσχετα όνειρα με Ινδούς και ελέφαντες και σοκολατάκια και φωτοτυπικά μηχανήματα... Υποθέτω ότι χρειάζομαι ψυχανάλυση. Για την ώρα αποβλακώνομαι στο facebook. Δε θέλω να σκέφτομαι. Θέλω να ξυπνήσω και να νιώθω ασφάλεια και σιγουριά.


Η παραδομένη στον ύπνο μικρή είναι κόρη φίλης. Αναρωτιέμαι αν στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο της δίνω όση παρηγοριά μου δίνει εκείνη.