Βουτιά στα βαθιά

Το ποστ αυτό γράφτηκε όταν η μπέμπα ήταν περίπου 5 μηνών. Δε δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και λίγο η φροντίδα της μικρής, λίγο το μπλογκ που το είχα παραμελήσει και ήθελα να του κάνω μια πρόχειρη "ανακαίνιση" αλλά δεν προλάβαινα, life got in the way...  Μάλλον θα με ξαναπετύχετε εδώ τριγύρω.

 Όταν έμεινα έγκυος σκέφτηκα ότι αρχίζει μια μαγική περίοδος της ζωής μου και όντως ήταν έτσι. Ευτυχώς είχα μια εξαιρετικά καλή εγκυμοσύνη και η αγαπημένη μου ενασχόληση ήταν να ψάχνω τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο σώμα μου και πόσο αναπτύσσεται κάθε εβδομάδα το μωράκι μου. Είχα μάθει σχεδόν τα πάντα, μιλούσα στην κοιλίτσα μου και τη χάιδευα, ανυπομονούσα να κρατήσω το μωρό στην αγκαλιά μου.
Όλο αυτό το διάστημα όμως δεν ενημερωνόμουν παρά μόνο σε ό,τι αφορούσε τον τοκετό και τον θηλασμό. Πήγα σε μαθήματα ανώδυνου τοκετού, σε σεμινάρια θηλασμού και ξεψάχνισα ό,τι υπήρχε στο διαδίκτυο για το θέμα του θηλασμού, μην τυχόν και δεν τα καταφέρω. Μόνο αυτά με απασχολούσαν, ήμουν σίγουρη ότι σε όλα τα υπόλοιπα θα τα πάω μια χαρά. Με τα μωρά των φίλων μου είχα πολύ καλές σχέσεις, τα είχα κοιμίσει στην αγκαλιά μου, είχα παίξει μαζί τους, σιγά το δύσκολο. Άλλωστε η φύση προικίζει όλες τις μαμάδες με μητρικό ένστικτο, αυτό δεν κάνει όλη τη δουλειά;

Και γέννησα. Μετά από περίπου δέκα ώρες τοκετού πήρα στην αγκαλιά μου την κορούλα μου. Ήταν τόσο όμορφη... Ήθελα να κάθομαι να την κοιτάζω για ώρες. Αλλά ως μαμά πλέον έπρεπε και να τη φροντίσω κιόλας. Είχαμε επιλέξει να γεννήσω σε δημόσιο μαιευτήριο για να μπορώ να έχω το μωρό μαζί μου από την πρώτη στιγμή. Και τώρα;
- Θα της αλλάξετε την πάνα;
- Ε, ναι.
- Έχετε αλλάξει πάνα μωρού;
- Όχι, αλλά έχω δει πώς γίνεται.
- Άρα μπορείτε να το κάνετε.
- Θεωρητικά ναι.
Θεωρητικά. Πρακτικά όμως; Πώς αγγίζεις ένα νεογέννητο, ιδίως όταν νιώθεις κάτω από το δερματάκι του μαλακά κοκκαλάκια και αισθάνεσαι ότι με τον παραμικρό λάθος χειρισμό θα το σπάσεις;
Με λίγη βοήθεια από τις μαίες τα καταφέραμε. Το ίδιο και στην περιποίηση του αφαλού.
Και κάποια στιγμή επιστρέψαμε στο σπίτι μας. Όταν καταφέραμε να την κάνουμε μπάνιο είπα ότι η εκπαίδευση έλαβε τέλος, πέρασα τις εξετάσεις και θα είμαι μια καλή μαμά.

Το πρώτο βράδυ στο σπίτι για να κοιμίσω τη μικρή της τραγούδησα όλη τη "Ρωμαϊκή Αγορά" του Χατζιδάκη. Ναι, και τα δύο σιντί. Και δεν κοιμήθηκε. Δεν θυμάμαι πώς την κοίμισα τελικά. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή ξύπνησα αλαφιασμένη. Είχα τα χέρια μου διπλωμένα στο στήθος και είχα την αίσθηση ότι κρατούσα το μωρό, όμως το μωρό δεν ήταν εκεί. Αρχίζω έντρομη να ψάχνω πού είναι το μωρό: μου έπεσε; το πλάκωσα με τις κουβέρτες; εξαφανίστηκε; Μετά από 3 δευτερόλεπτα φρίκης συνειδητοποιώ ότι κοιμάται γαλήνιο στο καλάθι του. Κλείνω τα μάτια. Σε 10 λεπτά το μωρό ξυπνάει. Ξανά από την αρχή.
Κουίζ: πόσα πράγματα ξέρατε για τα μωρά πριν γίνετε μαμάδες;

Edit: μέχρι να γράψω τις τρεις σειρές ως εισαγωγή στο ποστ η μικρή είχε προλάβει να κουτρουβαλήσει από τη μια άκρη του χαλιού ως την άλλη και τη βρήκα να μασουλάει με πάθος μια παντόφλα. Όπως καταλάβατε μεγαλώσαμε αρκετά!!

Welcome to my world, baby girl!

Από τις 24 Μαΐου 2012 και 11.29 π.μ. είμαι κι εγώ μαμά. Γέννησα φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο και από τις πρώτες κιόλας ώρες ανέλαβα τη φροντίδα της μικρής μου. Δεν ξέρω τι συνέπειες έχει το γαϊτανάκι των ορμονών της λοχείας στις άλλες μαμάδες, εμένα πάντως όλο αυτό εξακολουθεί να μου φαίνεται περίεργο. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό το υπέροχο πλασματάκι γεννήθηκε από εμένα και τον άντρα μου, ότι αυτό το ανθρωπάκι, ένας τέλειος οργανισμός σε μικροσκοπικές διαστάσεις, είναι εκείνο το περίεργο ον που είχα 9 μήνες στην κοιλίτσα μου, που με σκουντούσε και γυρνούσε σαν σβούρα και το βλέπαμε σε κάτι θολές ασπρόμαυρες εικόνες μια φορά το μήνα στο υπερηχογράφημα... Πώς μπορείς να αγαπάς κάτι που δεν έχεις δει ποτέ κι όταν τελικά το βλέπεις να νιώθεις τέτοιο δέος και θαυμασμό;

Nesting fever

Νομίζω πως όλες οι μέλλουσες μαμάδες βλέπουν τον ίδιο εφιάλτη: ότι γεννάνε πρόωρα και δεν έχουν προλάβει να ετοιμάσουν τίποτα. Προσωπικά πέρασα ατέλειωτες ξάγρυπνες νύχτες στριφογυρίζοντας και κάνοντας λίστες στο μυαλό μου. Επί δύο νύχτες το φλέγον ζήτημα στα άδυτα του εγκεφάλου μου ήταν ότι δεν είχα πάρει καθόλου σελτεδάκια. Με την πρώτη ευκαιρία που βρέθηκα σε μαγαζί με παιδικά γέμισα δύο μεγάλες σακούλες με τέτοια. Η ανησυχία φυσικά δεν τελείωσε. Να πλύνω τα μωρουδιακά, να βάψουμε το δωμάτιο, να πάρουμε αυτοκόλλητα, να σιδερώσω τα σεντονάκια, να πλύνω όλα τα καλύμματα του σαλονιού, τις κουρτίνες του σπιτιού, να απολυμάνω τα ντουλάπια. Η διάθεσή μου γλαρώνει με πιτζάμες στον καναπέ, ενώ εγώ τρέχω σε κατάσταση αλλοφροσύνης να προλάβω να οργανώσω τις ντουλάπες, τα απορρυπαντικά, τα τρόφιμα. 

Εννοείται ότι μπορώ να εκλογικεύσω πλήρως την κατάσταση. Ξέρω πολύ καλά ότι το μωρό δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να μπει στο σπίτι και να ασχοληθεί με το αν το utility συρτάρι της κουζίνας έχει όλα του τα περιεχόμενα τακτοποιημένα σε αυτοσχέδιες θηκούλες. Αν μπορούσα να πείσω και το υποσυνείδητό μου να πάψει να ανησυχεί, τουλάχιστον θα κοιμόμουν τη νύχτα.

Brain cells: Wanted dead or alive

Μετά από ένα εξαιρετικό α΄ τρίμηνο εγκυμοσύνης σχεδόν χωρίς καθόλου συμπτώματα, πλέον έχω αρχίσει να φουσκώνω για τα καλά. Αισίως μπαίνω στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης, και όσες έχετε ιδίαν πείρα ξέρετε πώς μπαίνω: πρώτα η κοιλιά και μετά από μερικά δευτερόλεπτα η υπόλοιπη Claire. Ξεκίνησαν οι καούρες, οι αϋπνίες και η δύσπνοια, αλλά το χειρότερο σύμπτωμα είναι το λεγόμενο pregnancy brain. Στο παρελθόν όλα αυτά που μου έλεγαν περί κατρακύλας του εγκεφάλου από την εγκυμοσύνη και ύστερα τα θεωρούσα από υπερβολικά έως αστεία. Πώς είναι δυνατόν σε μια φάση που ο οργανισμός δουλεύει για δύο ο εγκέφαλος να απέχει από τα καθήκοντά του; Και όμως ισχύει. 

Μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων βρέθηκα σε κάποιο σταθμό του μετρό έχοντας ξεχάσει να ακυρώσω το εισιτήριό μου. Όταν μου το επεσήμανε ο άντρας μου, επιχείρησα να ανέβω ψηλότερα χρησιμοποιώντας κυλιόμενες σκάλες που κατεβαίνουν. Το αποτέλεσμα το φαντάζεστε.

Προ ημερών παρήγγειλα κάποια καλλυντικά μεταξύ των οποίων και μια μάσκαρα. Το γεγονός ότι αυτή που παρήγγειλα ήταν αδιάβροχη δεν το διαπίστωσα διαβάζοντας την καταχώρηση σχετικά με το προϊόν, ούτε στο μήνυμα επιβεβαίωσης που μου έστειλαν, ούτε και πάνω στη συσκευασία που το έγραφε ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές με τεράστια κεφαλαία γράμματα. Το κατάλαβα χθες το βράδυ που προσπάθησα να τη βγάλω με νερό.

Όταν βλέπω τη διαφήμιση για το σύλλογο προστασίας ασθενών με Alzheimer νιώθω πλέον μια ταύτιση. Εγώ, που θύμιζα στον άντρα μου πώς λεγόταν εκείνος ο ψηλός που κάνανε μαζί φαντάροι προ δεκαετίας, που θυμόμουν όλα τα ονόματα συμμαθητών από το νηπιαγωγείο ως το Λύκειο, αδυνατώ να φέρω στη μνήμη μου ακόμα και ονόματα συμφοιτητών που πίναμε καφέ πριν από τρία χρόνια, όταν έκανα μεταπτυχιακό! Και ρωτώ: τι σόι μανούλα θα γίνω με μνήμη χρυσόψαρου; Πώς θα θυμάμαι τι ώρα έφαγε / κοιμήθηκε / πήρε το σιρόπι του το βλαστάρι μου; Οι παλιές στο άθλημα έχετε καμιά συμβουλή επί τούτου;

Και για να λυθεί το μυστήριο...

Καλημέρα και καλή χρονιά! Η δική μας, όπως καταλάβατε, ξεκίνησε με τη μεγάλη αποκάλυψη και φυσικά είμαστε κι οι δυο κατενθουσιασμένοι!